Türkiye'de vergi mükellefiyeti bulunmayan ve elektronik ortamda hizmet sunanlara KDV beyannamesi yükümlülüğü getirildi. Türkiye'de vergi mükellefiyeti olanlara verilen hizmetler sorumlu sıfatıyla KDV'ye tabi tutuluyordu, getirilen yükümlülükle mükellef olmayanlara verilen elektronik hizmetler üzerinden de 1/1/2018’den itibaren KDV alınmasının yolu açıldı.

Çok geçmeden bir başka düzenlemeyle bu defa 1/1/2019 tarihinden itibaren internet ortamında verilen reklam hizmetlerine yüzde 15 oranında stopaj getirildi.

Dünyada büyük teknoloji şirketlerini hedef alan dijital hizmet vergisi rüzgârı esmeye başlamıştı. Türkiye oyuna giren ilk ülkelerden birisi oldu.
Yıllık küresel hasılatı 750 milyon avro ve Türkiye'de elde ettiği hasılat 20 milyon lira ve üzerinde olan şirketler 1/3/2020’den itibaren dijital hizmet gelirleri üzerinden yüzde 7,5 oranında vergiye tabi tutuldu.

O hengamede youtuber, blogger, influncer gibi sosyal içerik üreticileri de unutulmadı. 1/1/2022 tarihinden itibaren basitleştirilmiş bir sistemle vergilendirilmeleri için düzenleme yapıldı. İçerik üretiminden elde ettikleri kazançları bankalar aracılığıyla yüzde 15 oranında stopaja tabi tutuldu.

Bitmedi, aracı hizmet sağlayıcılarının ve elektronik ticaret aracı hizmet sağlayıcılarının, hizmet sağlayıcılarına ve elektronik ticaret hizmet sağlayıcılarına yaptıkları ödemeler üzerinden 1/1/2025’den itibaren bunların gelir ve kurumlar vergilerine mahsuben yüzde 1 stopaj getirildi.

Son olarak, ülkemizin en büyük e-ticaret platformunun adıyla ‘trendyol vergisi’ olarak anılan lisans ücretinden bahsetmesek olmaz. Elektronik ticaret aracı hizmet sağlayıcı ve elektronik ticaret hizmet sağlayıcılarının ülkemizde faaliyet gösterebilmeleri için Ticaret Bakanlığı’ndan lisans alması gerekiyor. 2025 yılından itibaren net işlem hacmi üzerinden kademeli olarak on binde 3’den başlayarak yüzde 25’e kadar çıkan oranlarda lisans ücreti ödemeleri öngörüldü.

Gözümden kaçan düzenlemeler mutlaka vardır. Herkes elektronik ticaretin bir ucundan tutmuş çekiştiriyor, pay almaya çalışıyor.

Kısaca hikaye etmeye çalıştığım vergilerin gerçek ödeyicisi tüketiciler. Ne e-ticaret şirketleri, ne e-ticaret aracıları, ne küresel dijital platformlar. KDV’yi de, dijital hizmet vergisini de, stopajı da, lisans ücretini de sonuçta vatandaş ödüyor.

Hayat pahalılığı kendiliğinden oluşmuyor.

Öyle bir sistem ki, zaman içinde güncel gelişmelere bağlı, çoğu zaman tepkisel olarak ortaya çıkan düzenlemelere dayandığından bütünlükten, iç tutarlılıktan uzak. Anlaşılması, uygulanması, denetlenmesi güç. Aynı hizmet üzerinden birden fazla vergi alınması cabası!

Düzenlemeler yapılıyor geçiliyor, kimse dönüp geriye bakmıyor.

Yoksa birileri bakıyor ve ‘hah, tam da istediğimiz gibi oldu, ne bir eksik ne bir fazla’ demenin huzurunu mu yaşıyor?