Şu sıralar özellikle içerideekonomik, dışarıda ise krizleri yönetememenin ceremesini çok ağır bir şekilde çekiyoruz ya!

Nasıl anlatılır? Neresinden tutulur? Nasıl yorumlanır? Bu sorulara cevap ararken, bir yerlerden bir kenara not eylediğim bir kıssayı buldum.

*

Dul bir kadının çok güzel bir kızı varmış. Herkes de bu kıza talip imiş. Ancak kızın annesi; “500 bin isterim” der dururmuş. Asla da bu rakamın altına inmezmiş.

Köyde de bu kıza aşık bir oğlan varmış. Allem etmiş, kallem etmiş, çalışmış ve ancak 300 bin lira biriktirebilmiş.

Babası oğluna, “Getir bakalım şu 300 bini de gidip isteyelim kızı, verirse verir” demiş.

Oğlan pek umutsuz… Ama babası bilge! Varmışlar kızın evine. Baba konuşmuş önce kızın annesine, “Bak kadın, söyleyeceklerim bitmeden benim sözümü kesme. Kızını oğluma istiyorum. Bu da başlık parası 100 bin lira” demiş.

Kadının yüzü asılmış ama adam devam etmiş; “Seni de kendime istiyorum. Bu 100 bin de senin için.”

Bunun üzerine kızın annesinin yüzüne bir tebessüm gelmiş; “Allah mübarek kılsın, hayırlı olsun” demiş. İşlem tamamlanmış!

Ama komşuları da kadını; “Hani 500 binden bir kuruş aşağı inmem diyordun” diye sıkıştırmış. Kadın durumu; “Toptan satışla, perakende satış fiyatı her zaman değişir” diyerek kurtarmış.

Bu kez oğlan babasını sıkıştırıp;  “Baba öteki 100 bini ne yaptın?” diye sormuş.  Bilge babası; “Onu da anana ikinci evliliğe razı olsun diye verdim” diye cevap vermiş.

İşte kriz böyle yönetilir!

 

İNSANIN TEK AYRICALIĞI İRADEDİR.

 

İki de bir “İnsanın tek özelliği akıldır” denilmiyor mu?

“Böyle bir saçmalık olur mu?” diyesöylenip duruyorum!

Çünkü; insanın ayrıcalığı, yumuşak bir fiziki yapıya sahip beyin ile ondan aldığı güç ve cesaretle sahne alan akıl ayrıcalı bir özellikle değildir.

Neden mi?

Küçük veya büyük, beyin tüm yaratıklarda vardır.

Az veya çok beyni olan yaratıkların (hayvanlar ve insanlar) tümü aklı kullanırlar.

Peki öyle ise, Allah’ın “insan” diye yaratıp, “kul” diye sınıfladıkların ayrıcalığı nedir?

Sadece; “iradedir.”

Onun da, yani iradenin “külli” olanı Allah’a, “cüzi” olanı ise kula aittir.

O zaman, insan olmanın tarifini kullanılan ve kullanılmayan “irade” üzerinden yapmaktan başka doğru yoktur.

 

GÜN SEVMEYİ BİLENEDİR!

Rahmetli Zeki Müren’den zevkle dinlediğim; “Senede bir gün” şarkısı aklıma gelir hep!

Daha doğrusu aklıma getirilir!

Neden mi?

Her şeye senede bir gün tahsis edilip gidiliyor da onun için!

Tamam! Her şeye anladık da, sevmek, sevgiliyi hatırlamak için senede bir gün nasıl tahsis edilir?

Oysa Ümit Yaşar; “Ötesi Yok” şiirinde ne kadar manalı söylememiş mi?

“Elbette ömür biter, can gider ey sevgili,

Aşkı sende bulana topraktan ötesi yok!”

Onun için diyorum ki her gün; “Ene hableke”, ya da “Aya gugulineyo.”

Gün sevmeyi bilenedir ve günde 1442 dakika, senede 365 gündür.